BOCO: POVODOM VIJESTI O SMRTI VESNE PARUN

PAPCI



Napiše l' se šta,

pjesničeee?

- Dobaci glasno,

odijelo,

kupljeno u Trstu,

zavaljeno,

u baštensku stolicu

gradske kafane.



Čovjek,

 sa šeširom na glavi

  i u krombi kaputu,

   prolazio je

    Titovom ulicom.

     Tiho.



-Halo pjesniče!

 Oće l' bit' lektire?

   Opet će,

    tankim glasom,

     konfekcijski broj

     stopedeset,

      u "Bruks" cipelama

       i "Kentom" na stolu .



Izraz nečeg,

 što bi se trebalo

  nazvati licem,

   bio je jadan.



Poluotvorena usta.

 Pogled,

  kao u ponavljača

   na popravnom ispitu,

    pred kartom svijeta,

     što treba pokazati

      gdje se nalazi

       Uagadugu*.



Osvrće se .

 Traži podršku

  za verbalnu minijaturu

   što ju je upravo ,

    kao kontrapunkt,

     predstavio javnosti.



Razočaran reakcijom ,

 podiže noge na drugu stolicu ,

  pali cigaretu

   i kao za sebe će:

    - Ja papaka, brate dragi...



Zagledan

 u znakove pokraj puta,

  čovjek u krombi kaputu

   nastavi koračati,

    kao da ništa nije čuo.



Zadignu kragnu,

 stavi ruku na šešir

  i preko ćuprije,

   na kojoj često

    duvaju,

     pušu i pire

      snažni vjetrovi,

       ode...



Ode daleko ,

 da glasno,

  poput dinamita,

   svijetu ispriča

    priču,

     o vezirovom gradu

      i tamnom vilajetu.



Slobodan -Boco Bajić