IN MEMORIAM: NIKOLA VUKSAN

Otisao je jos jedan dobri covjek, kolega, prijatelj, Nikola Vuksan. Nikola je umro 7. maja i sahranjen u Beogradu 13. maja, 2010. U ime svih nas koji smo ga cijenili i volili, od Nikole se ovim rijecima oprostio Svetozar Lazarevski. 





Dragi prijatelji, kolege,



U trenutku spoznaje o Nikolinom odlasku, zelio bih da sa vama Nikolinim i mojim kolegama i prijateljima, podelim tugu i svoja secanja na saradnju i prijateljstvo za Nikolom, covjekom posebnog kova, velikog strucnjaka, poslovnog menadzera i vizionara, ali takodje covjeka- kosmopolite i humaniste, covjeka koji je znacajno i veoma pozitivno uticao na moju profesionalnu karijeru, covjeka sa kojim sam saradjivao od samih pocetaka moje profesionalne karijere, kao inzinjer pripravnik, inzinjer u razvoju, rukovodilac odjeljenja, njegov zamjenik ali i njegov prijatelj u periodu od gotovo 20 godina.

Nikolu sam upoznao 1975. godine, kada me je kao stipendistu „Rudi Cajaveca“, odabrao i definisao temu mog diplomskog rada. Secam se kao danas, tema je bila iz domena radarske tehnike „Primena Doppler-ovog efekta u radarskim sistemima“. U toku izrade rada, mnogo mi je pomogao u izboru literature, nizom korisnih sugestija i saveta, recenzijom mog diplomskog rada.

Bio sam prvi clan tima sektora „Radarske tehnike“ koji je Nikola formirao, posle su dosli Slavko Samardzija, Brane Majkic, nesto stariji, nazalost sada pokojni, Kemo Tahirovic, pa nesto mladji, Pero Medjedovic, Dragan Prastalo, Brane Ninkovic, Nazifa Heldic, Zana Gojacic i drugi. Nikola je korak po korak formirao, profilisao i usmjeravao nas tim mladih inzinjera. Bio je dobar strucnjak, ali i vizionar i zajedno sa pokojnim Gojko Obradovicem je u Profesionalnu Elektroniku unosio duh novog, modernog i progresivnog, sto ni malo nije bilo lako u prilicno konzervativnoj sredini tadasnje „Profesionale“.

Pod njegovim vizionarskim pogledima, razvijali su se novi uredjaji, osvajale nove tehnologije, uspostavljana saradnja sa renomiranim evropskim i svjetskim firmama.

I ja sam bio dio njegovog tima, uz Nadu Gosovic, Maria Marcica, Branu Majkica, tima koji je projektovao i izaradio prve pasivne mikrotalasne sklopove, ucestvovao u naucno-istrazivackim projektima iz domena aplikativnih istrazivanja, bio sam takodje dio njegovog tima koji je otvarao saradnju sa renomiranim evropskim firmama, kao sto su Tomphson i TRT Francuska, Selenia Italija NEC Japan i o Ericsson Svedska. Nikola je uspeo je da se „izbori“ za formiranje Radne organizacije u osnivanju, kasnije i preduzeca „Radarska Tehnika“ a zatim sto je bio jedini nacin da se transfer „know-how“ za Ericsson-ovih tehnologija bude uspjesno i efikasno realizovan.

Kada je u tadasnjoj Jugoslaviji zapoceo proces uvodjenja svjetskih trendova u domenu upravljanja poslovnim sistemima, Nikola je bio prvi koji je inicirao taj proces u okviru „Radaske Tehnike“ i „Profesionale“ u cjelini. „Radarska Tehnika“ je pod Nikolinom rukovodstvom profilisana kao moderno, efikasno i profitabilno preduzece koje je bilo „pilot projekat“ za celu „Profesionalu“.

Nazalost, raspad Jugoslavije i rat, prekinuli su ovaj izuzetno pozitivan trend razvoja „Radarske Tehnika“ i „Profesionale“ u cjelini, nasi zivotni putevi su se razisli, mada smo obojica presli u Beograd, u jednom periodu radili za „ljute“ konkurente, on za Ericsson, ja za Siemens. I tada smo se povremeno sretali zajedno za Borom Vulinom i pokojnim Perom Krunicem, pjevali uz tamburase u „Sent Andrea“-i u Zemunu. Posle se Nikola vratio u Banjaluku, zivot i promene nose svoje, redje smo se culi i vidjali, ali je Nikola za mene ostao moj prvi strucni uzor, direktor i prijatelj.

Sad bih zelio da istaknem jednu drugu dimenziju Nikole Vuksana, kao coveka, intelektualca, kosmopolite, humaniste, boema. Nikola je intelektualac „par exelance“ , sa sirokim dijapaozonom znanja i interesovanja od knjizevnosti, muzike, filma,... sto nije bas bilo cesto medju inzinjerima. Sa Nikolom si mogao da vodis filozofske rasprave o zivotu, veliki piscima, i kompozitorima, naucnim dostignucima, ...

Nikola je takjodje je imao i boemsku prirodu, volio je kafanu, muziku, pjesmu. Sjecam se da me je na mom prvom sluzbenom putu u Beograd, poveo u Skadarliju da osjetim boemsku duh Beograda u „Tri sesira“. Ostali smo do kasno u noc, uz pesmu, muziku i vino. Bio je to za mene, koji sam pre toga samo u nekoliko navrata dolazio u Beograd, nezaboravan dogadjaj koga se i sada veoma rado sjecam. Cesto smo odlazili u stari „Orac“ na rostilj, kod „Ace devetke“ na Kosutnjak, u „Frans“.

U Banjaluci smo, po uspesnim realizacijama poslovnih projekata, odlazili u „Kazamat“, „Sirano“, „Bolero“, „Pecinu“ na tamburase. Bio je to izuzetno lijep period, kada se naporno radilo, ali je duh bio veseo, bodar, buducnost je izgledala svijetla. Za takav pristup radu i osecaj ispunjenosti i zadovoljstva u radu, u velikom obimu je bio zasluzan, upravo Nikola, jedan od poslednjih boeme medju inzinjerima.

Nikolina druga ljudska dimenzija je bio je njegov prefinjeni smisao za humor i salu s kojim se u potpunosti dopunjavao sa njegovim kumom Borom Vulinom jos jednom „legendom“ „Profesionale, mojim i vasim prijateljem. Nikolin iskricavi, inteligentni humor me je odusevljavao, razveseljavao, inspirisao.

Razmisljajuci i Nikoli kao covjeku, posebno zelim da istaknem njegov kosmopolitizam, ljubav prema ljudima i humanizam. U teskim vremenima raspada Jugoslavije i ratnih zbivanja, u vrijeme nacionalistickih i vjerskih ostrascenosti, Nikola se nije promjenio, ostao je covjek koji voli ljude, voli svoje korjene i nazore ali postuje i uvazava nazore drugih, covjek koji je u ljudima budio humanost i dobrotu.

I sada kada je Nikola, otisao ui vjecnost, ostace praznina u srcima, prevenstveno njegovih najblizih, ali i nas njegovih kolega i prijatelja. Meni ce nedostajati Nikolin duh, energija, optimizam, prijateljstvo.

A za Nikolu znam, ukoliko tamo negde u nebeskim prostranstvima, postoji mjesto gde se okupljaju dobri ljudi ovog svijeta, sjedece sa svojim roditeljima, Misom Vukoticem, Gojkom Obradovicem, Kemom Tahirovicem, Dejanom Stojakovicem i drugim prijateljima, razgovarati o pozitivnim doprinosima ljudskom rodu i cekati na nas.



Svetozar Lazarevski